Mergúllome no océano dos meus recordos
e navego nel coma quen cruza un mar salvaxe,
onde as ondas murmuran segredos
e a espuma espalla chispas de luz.
Dende as chairas fondas da infancia,
onde medraron soños coma marea brava até os longos vales da dor,
cravei un silencio de espiñas na miña carne
e a alma aprendeu a loitar sen rendición.
Dende os cumios de ferro, forxados co lume das caídas,
até os ríos torrenciais da memoria que arrastran bágoas coma pedras,
esténdense sendeiros de loita afundidos pola lama do tempo.
Dende os precipicios do medo, onde a alma se encolle e treme,
até os faros xigantes da imaxinación que esgallan a noite no horizonte da conciencia,
por todo o ar e a terra estoupa un amencer.
E alí, no corazón do meu propio lume, renazo…
Como quen atravesou desertos e mares,
coma quen mirou o abismo e regresou coas mans cheas de paz,
agora sei mirar cara dentro
e recoñecerme no sol que sempre fun.